2022-01-16 16:50:21 
Chociaż technicznie zawsze można zapewnić szczelność podziemnych części domu, zwykle wiąże się to z dużymi wydatkami. Dlatego inwestorzy często decydują się na doraźne działania, które ograniczają wpływ wilgoci.
Zakres prac hydroizolacyjnych dostosowuje się do stanu zawilgocenia i jego przyczyn, uwzględniając spodziewane efekty w kontekście dostępnego budżetu.
Ustalenie przyczyn i zasięgu zawilgocenia
Zawilgocenie ścian przyziemia lub piwnic może być spowodowane nadzwyczajnymi zjawiskami naturalnymi, takimi jak powodzie, lokalne podtopienia czy znaczne podniesienie się poziomu wód gruntowych.
Może także wynikać z elementarnych wad wykonawczych lub uszkodzenia hydroizolacji podziemnej części budynku, co najczęściej dotyczy starych obiektów i prowadzi do kapilarnego podciągania wilgoci z gruntu.
Zawilgocenie piwnicy może objawiać się na różne sposoby: miejscowymi niewielkimi przeciekami, zalaniem całej podłogi, mokrymi ścianami z równomiernym zawilgoceniem sięgającym określonego poziomu lub miejscowymi plamami.
Istotne jest również powiązanie rodzaju, umiejscowienia i intensywności zawilgocenia z warunkami pogodowymi i porą roku. Należy także sprawdzić i wyeliminować ewentualne awarie techniczne, takie jak przecieki z instalacji wodno-kanalizacyjnej czy uszkodzone orynnowanie, które mogą powodować przenikanie wody do piwnicy.
Przecieki „żywej” wody są łatwe do zlokalizowania i mogą występować na ścianach oraz podłodze. Zazwyczaj są spowodowane podniesieniem się poziomu wód gruntowych lub nasyceniem otaczającego terenu, na przykład w wyniku wiosennych roztopów lub ulewnych opadów.
Na wilgotność piwnicy istotny wpływ ma stopień nasycenia wodą, spowodowany długotrwałą wysoką wilgotnością powietrza lub przenikaniem wilgoci z gruntu przy niedostatecznej hydroizolacji poziomej i pionowej.
Wilgotność przegród budowlanych w normalnych warunkach użytkowania odpowiada tzw. wilgotności równoważnej, która zależy od przeciętnej wilgotności otaczającego powietrza. W zależności od przeznaczenia pomieszczeń i rodzaju materiału przegród, wilgotność ta zazwyczaj wynosi od 3% do 5% (w stosunku wagowym do materiału).
Ściany fundamentowe są zazwyczaj wykonane z betonu, natomiast w starych budynkach często stosuje się pełną cegłę ceramiczną. Przy pełnym nasyceniu wilgotność może sięgać do 10% dla betonu i 25% dla cegły.
Przed podjęciem decyzji o osuszaniu podłoża należy zawsze określić rzeczywistą wilgotność przegrody poprzez pobranie próbek w różnych miejscach i na różnych głębokościach. Pomiary wykonuje się metodą karbidową CM lub wagowo-suszarkową.
Mniej dokładne wartości uzyskuje się przy pomiarach miernikami elektronicznymi. Uzyskane wyniki pozwalają na dobranie optymalnej metody osuszenia oraz ocenę tempa i skuteczności tych działań.
Po stwierdzeniu zawilgocenia konieczne jest określenie przyczyny, ponieważ oprócz oczywistych powodów, takich jak powódź czy zalanie, woda może wnikać w przegrodę z pozornie błahych powodów, np. nieszczelnej rynny czy wadliwej obróbki tarasu.
W starych budynkach wilgoć w ścianach piwnicy lub cokołowej części domu zazwyczaj wynika z braku izolacji poziomej i pionowej murów. Przed osuszeniem konieczne jest wykonanie zabiegów chroniących przed ponownym zawilgoceniem.
Kompleksowa renowacja hydroizolacji
Aby skutecznie zabezpieczyć piwnicę przed wilgocią, uwzględniając szeroki zakres robót dostosowanych do niekorzystnych warunków wodno-gruntowych, konieczne będzie odsłonięcie fundamentów, ułożenie pionowej powłoki hydroizolacyjnej, a w razie potrzeby również poziomej pod ścianami oraz drenażu opaskowego. Dodatkowo, należy wykonać szczelną izolację podpodłogową oraz osuszyć ściany.
Odsłonięcie fundamentów i prace hydroizolacyjne muszą być prowadzone odcinkami, aby nie naruszyć stabilności posadowienia budynku. Warunkiem skuteczności izolacji jest zapewnienie jej ciągłości i szczelności na całej powierzchni oddzielającej część użytkową od gruntu.
Po oczyszczeniu ścian fundamentowych, w celu zmniejszenia ich nasiąkliwości i ochrony przed korozją chemiczną związków zawartych w wilgotnym gruncie, ściany fundamentowe impregnuje się standardowo wodorozcieńczalną emulsją asfaltowo-kauczukową.
Przed nałożeniem emulsji ściany murowane mogą wymagać uzupełnienia ubytków i nałożenia wyrównującej warstwy z zaprawy cementowej z plastyfikatorem. Powierzchnie betonowe trzeba wyrównać, ścinając nadlewy i wypełniając wykruszenia.
Do izolacji przeciwwodnej podziemnych części budynku stosuje się głównie materiały bitumiczne (emulsje, lepiki, papy), folie PCW oraz polimerowe zaprawy wodoszczelne.
Dobór i konfiguracja powłok hydroizolacyjnych zależą od zagrożenia wnikaniem wody, wynikającego z warunków wodno-gruntowych.
W zależności od tego stosuje się izolacje lekkie (ochrona przed wilgocią gruntową), średnie (ochrona przed wnikaniem wody zawieszonej) lub ciężkie (przy wysokim poziomie wód gruntowych i naporze hydrostatycznym).
Typowy układ warstw w gruntach o zmiennym poziomie wód gruntowych obejmuje hydroizolację papową ułożoną na powłoce bitumicznej i osłoniętą tzw. folią kubełkową, która pełni rolę warstwy drenażowej umożliwiającej spływ wody.
Jeśli możliwe jest odprowadzenie wody poza otoczenie budynku do sieci melioracyjnej, kanalizacyjnej lub studni chłonnej, stosuje się drenaż opaskowy z naturalnym lub pompowym odpływem wody.
W przypadku konieczności utworzenia nowej izolacji poziomej ścian piwnicy, jedną z metod jest podcięcie murów i wstawienie w utworzoną szczelinę materiału hydroizolacyjnego.
Odcinkową izolację murów z użyciem materiałów hydroizolacyjnych układa się po przecięciu ściany odpowiednimi narzędziami.
W przypadku ścian ceglanych używa się maszyny wyposażonej w piłę łańcuchową z zębami widiowymi, a w przypadku przegrody betonowej — przecinarki linowej z nasypem diamentowym.
Po przecięciu ściany izolację poziomą układa się na zakład, klinuje, a szczelinę wypełnia pod ciśnieniem zaprawą cementową.
W murach ceglanych skuteczną izolację można uzyskać poprzez wciśnięcie blachy w spoiny między cegłami.
Blachę ze stali chromoniklowej o grubości 1,5 mm i pofalowanym przekroju wbija się w spoiny za pomocą maszyny wyposażonej w młot pneumatyczny.
Szerokość pojedynczych blach wynosi około 35 cm, a pofalowanie zapewnia utworzenie szczelnego połączenia na zakład.
Uszczelnienie ścian piwnic od strony wewnętrznej
Materiały hydroizolacyjne zazwyczaj układa się od strony napływu wody, co zapewnia ich dociskanie do podłoża i chroni konstrukcje przed zawilgoceniem.
Jednak przy pracach remontowych czy modernizacjach powłoki wodoszczelne są czasem nakładane od wewnątrz. Pozwala to uniknąć odkopywania budynku na jego zewnętrznym obwodzie.
Do tego celu wykorzystywane są zaprawy wodoszczelne dostępne w dwóch wersjach: jedno- i dwuskładnikowe.
Zaprawy dwuskładnikowe są uznawane za bardziej uniwersalne, charakteryzując się większą zdolnością krycia rys na niestabilnym podłożu, zwłaszcza gdy zawierają zbrojenie w postaci włókien rozproszonych.
Główny obszar zastosowania tych zapraw to uszczelnianie ścian piwnic w przypadku występowania parcia negatywnego wody, czyli wywieranego od zewnątrz i dążącego do oderwania powłoki.
Osuszenie piwnicy
Po ułożeniu powłok hydroizolacyjnych na murach piwnicy, konieczne jest usunięcie nadmiaru wilgoci. Wybór metody osuszania zależy od możliwości technicznych i stopnia nawodnienia podłoża.
Przy niewielkim zawilgoceniu i możliwości zapewnienia intensywnego przepływu powietrza, osuszanie można przeprowadzić w sposób naturalny, choć może to trwać dość długo.
Znacznie szybciej zmniejszenie zawilgocenia zapewniają profesjonalne osuszacze, które działają na zasadzie kondensacji pary wodnej zawartej w cyrkulującym powietrzu.
Czasami stosuje się także metodę osuszania mikrofalowego, która działa na zasadzie wgłębnego podgrzewania wody zawartej w murze. To powoduje jej odparowanie i dyfuzję w kierunku powierzchni, gdzie miesza się z powietrzem wentylacyjnym.
Alternatywne metody rozwiązania problemu osuszenia ścian podziemia obejmują połączenie odprowadzenia wilgoci z utworzeniem w murze przepony hydroizolacyjnej.
Technologie te zazwyczaj wymagają wywiercenia szeregu otworów, które umożliwiają osuszenie izolowanego przekroju i wprowadzenie środka uszczelniającego.
Termoiniekcja to metoda polegająca na ogrzaniu otworów, a następnie wprowadzeniu do ich wnętrza żywicy lub parafiny jako uszczelniacza po obniżeniu wilgotności.
Nagrzewanie może być realizowane za pomocą dmuchaw, grzałek lub aparatury mikrofalowej, a środki hydrofobizujące wprowadza się grawitacyjnie lub pod ciśnieniem.
Iniekcja krystaliczna tworzy we wstępnie osuszonym murze strukturę, która ogranicza przemieszczanie się wilgoci. Może być również stosowana na wilgotne podłoże, gdzie wprowadzana w otwory zaprawa cementowa z aktywatorem krzemianowym z czasem utworzy wodoszczelną barierę.
Elektroosmoza powoduje cofanie się wody kapilarnej w stronę gruntu, przeciwnie do naturalnego pociągania kapilarnego. Dzieje się to dzięki ukierunkowaniu dipoli cząsteczek wody pod wpływem prądu elektrycznego.
Pierwotnie przepływ prądu w murze uzyskiwano za pomocą wprowadzonych elektrod. Obecnie wystarczy ustawić w pobliżu aparat wysyłający fale elektromagnetyczne.
Na efekty jego działania trzeba jednak poczekać przynajmniej kilka miesięcy, a urządzenie musi pracować stale.
Autor: Redakcja BudownicwoB2B.pl
Opracowanie: Aleksander Rembisz
Zdjęcia: weber, Ultrament, Schombur Polska, Gutta Polska, Prinz dla budujemydom.pl, budujemydom.pl
Komentarze